လြတ္လပ္ေရးဖခင္သဖြယ ္ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ခဲ့သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးၿပီးဆံုးခဲ့ေသာ 1945 ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ Atlantic Charter အမိန္႔ျပန္တမ္းအရ အဂၤလိပ္ အစိုးရသည္ သူ႔၏ ကိုလိုနီႏုိင္ငံမ်ားအားလံုးကို လံုး၀လြတ္လပ္ေရး ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ကိုလုိနီႏုိင္ငံမ်ားသည္ လြတ္လပ္ေရးကို အခ်ိန္တန္ရင္ မေတာင္းလည္း ရၿပီးသားအေျခအေနျဖစ္ခဲ့သည္။
ထုိကိစၥကိုႀကိဳတင္သိထားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လန္ဒန္သို႔ အျမန္ဆံုးသြားေရာက္ကာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အက္တလီႏွင့္ အျမန္ဆံုးေတြ႕ဆံုကာ လြတ္လပ္ေရးကို ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ဒီေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အက္တလီက ေျပာလုိက္သည္မွာ- (လြတ္လပ္ေရးကို မေတာင္းလည္းေပးဖုိ႔အစီအစဥ္ရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေတာင္တန္းေဒသ တိုင္းရင္းသားမ်ားကိုေတာ့ သူ႔တုိ႔ရဲ႕ ဆႏၵအတုိင္းပဲျဖစ္ေစရမယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ွဗမာေတြနဲ႔ အတူတူယူမယ္ဆုိုလည္းရတယ္။ သူတုိ႔ပဲသီးျခားယူမယ္ဆုိုလည္းရတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဗမာေတြ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ အတူတူ လြတ္လပ္ေရးယူမယ္ဆုိရင္ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ဆႏၵကိုေမးရမယ္။ သူ႔တုိ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ အတူတူယူမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးအတူတူယူမယ္ဆုိတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ကို စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၿပီးျပန္လာျပပါ။) လုိ႔ေျပာလႊတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အျမန္ဆံုးျပည္ေတာ္ျပန္ၿပီး တုိင္းရင္းသားေတြကို ဗမာနဲ႔အတူတူလြတ္လပ္ေရးယူဖုိ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖားေယာင္းစညး္ရံုးခဲ့ေလသည္။
1946 ခုႏွစ္ႏုိ၀င္ဘာလ (28) ရက္ေန႔မွာ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕သ႔ို ေရာက္လာၿပီး ႏို၀င္ဘာလ (29) ရက္ေန႔မွာ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဆံုစဥ္-(ခင္ဗ်ားတုိ႔ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြ တုိးတက္ခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဗမာေတြနဲ႔ အတူလြတ္လပ္ေရးယူရေအာင္၊ မတုိးတက္ခ်င္ရင္ေတာ့ အဂၤလိပ္ေျပာစကားကုိနားေထာင္ၾကပါ။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကခ်င္ျပည္ကို ခင္ဗ်ားတုိ႔ကခ်င္ေတြသာ အုပ္ခ်ဳပ္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဗမာေတြ လာအုပ္ခ်ဳပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေဒသကို ခင္ဗ်ားတုိ႔စိတ္တုိင္းက် ႀကိဳက္သလုိစီမံအုပ္ခ်ဳပ္ၾကပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ျပည္လံုးနဲ႔ဆုိင္တဲ့ ကာကြယ္ေရး၊ ႏုိင္ငံျခားေရးႏွင့္ ဘ႑ေရးစသည့္ ကိစၥေတြကိုေတာ့ ကခ်င္၀န္ႀကီးမ်ားပါ၀င္တဲ့ ဗဟိုအစိုးရအဖြဲ႕က တုိင္ပင္ေဆာင္ရြက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဘာသာေရးႏွင့္ ပါတ္သက္လုိ႔လည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ဘာသာကို လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ႏိုင္ပါတယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ပါတ္သက္ရင္လည္း ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ ကခ်င္တပ္ကို သီးျခားတပ္ဖြဲ႕အေနနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းေပးမယ္၊ တန္းတူညီမွ်ေရးမွာလည္း ဗမာတစ္က်ပ္၊ ကခ်င္တစ္က်ပ္ အခြင့္အေရးရမယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဗမာေတြကို မေကာင္းဘူးလုိ႔ထင္ရင္ လက္ေတြ႕ေပါင္းၾကည့္ပါ။ အခုေခတ္ဗမာေတြဟာ အရင္ေခတ္ဗမာေတြနဲ႔ မတူေတာ့ဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ယံုပါလုိ႔ေျပာခ်င္ပါတယ္) စသည္ျဖင့္ ကခ်င္ေတြကို စည္းရံုးသိမ္းသြင္းခဲ့သည္။ ကခ်င္ေတြကလညး္ လက္ေတြ႕မွာ ဘယ္လုိျဖစ္လာမလဲဆိုတာကို မစဥ္းစားဘဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အေျပာမွာ ေရစုန္ေမ်ာခဲ့ ၾကရၿပီ။ တစ္ကယ္ဆိုရင္ အခ်ိဳ႕ေသာကခ်င္အမ်ိဳးသားမ်ားဟာ ဗမာေတြနဲ႔အတူတူ လြတ္လပ္ေရးရယူမႈကို သေဘာမတူခဲ့ၾကပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ ေတာင္တန္းေဒသ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး H.N.C Stevenson သည္ 1946 ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (2-3) ရက္ေန႔မ်ားတြင္ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုၿပီး -(ခင္ဗ်ားတုိ႔ကခ်င္ေတြကို သီးျခားကခ်င္ျပည္သတ္မွတ္ေပးၿပီး သီးျခားလြတ္လပ္ေရးေပးဖုိ႔ စီစဥ္ေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဗမာေခါင္းေဆာင္ေတြက ခင္ဗ်ားတု႔ိကခ်င္ေတြဟာ ဗမာေတြနဲ႔အတူတူပဲ လြတ္လပ္ေရးယူခ်င္ၾကတယ္။ ဗမာေတြနဲ႔ ခြဲမေနခ်င္ၾကဘူးဆုိၿပီး ကန္႔ကြက္ေျပာဆုိေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဂၤလိပ္အစိုးရလည္း ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူေရာက္လာတဲ့ ၿဗိတိသွ်ပါလီမန္ အထူးကိုယ္စားလွယ္မ်ားရဲ႕ ေရွ႕ေမွာက္မွာ သီးျခားကခ်င္ျပည္ကို လုိခ်င္ပါတယ္။ သီးျခားလြတ္လပ္ေရးကို ရယူခ်င္ပါတယ္လုိ႔ တစ္သံထဲေျပာ ၾကပါ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကခ်င္ေတြ လုိအပ္ေနတဲ့ ပညာရပ္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္း သင္ၾကားေပးသြားမွာျဖစ္တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပညာေတြ ေဆးပညာေတြလည္းပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဗမာေတြနဲ႔အတူတူ လြတ္လပ္ေရးယူသြားရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကခ်င္ေတြထက္ ပိုမုိတတ္ကၽြမ္းတဲ့ လူဦးေရလညး္ပိုမ်ားတဲ့ ဗမာေတြက ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း၀ါး မ်ိဳသြားလိမ့္မယ္။ ဗမာနဲ႔အတူတူလြတ္လပ္ေရး မယူခ်င္ၾကပါနဲ႔လုိ႔ တိုက္တြန္းေျပာခ်င္ပါတယ္) စသည္ျဖင့္ အႀကံျပဳေျပာၾကားခဲ့တဲ့စကားေတြကို ကခ်င္လူမ်ိဳးေတြ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ နားလည္သေဘာေပါက္ၾကေပမဲ့ ေနာက္က်ခဲ့ ၿပီေလ။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္သြားလုိ႔မွ မရေတာ့တာ။
အဲဒီလုိ အဂၤလိပ္ ေတာင္တန္းေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး စတီဗင္ဆင္ ေျပာတဲ့စကားကို အဓိကဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ေျပာဆုိသူသည္ ဆမားဒူ၀ါဆင္၀ါးေနာ္ ျဖစ္ခဲ့သည္လုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဖခင္ ဆမားဒူ၀ါဂြမ္ဆုိင္းလီဟာ အဂၤလိပ္ေတြကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္တုိက္ခိုက္တဲ့ တုိက္ပြဲမွာက်ဆံုးသြားခဲ့လုိ႔ အဂၤလိပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မွန္တဲ့ ေစတနာစကားပဲေျပာေျပာ သူ႔နားမွာမ၀င္ေတာ့ေပ။ သူ႔ဘက္က စဥ္းစားၾကည့္ေပးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ သဘာ၀က်ပါတယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗမာေတြေရာ ကခ်င္ေတြပါ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ကၽြန္သဖြယ္ျဖစ္ေနၾကေတာ့ ကၽြန္အခ်င္းခ်င္းစည္းရံုးတဲ့စကားကိုမွ အဟုတ္ထင္ခဲ့ၾကတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးၿပီးေနာက္ ကိုလုိနီႏုိင္ငံမ်ားကို လြတ္လပ္ေရးေပးဖုိ႔ အဂၤလိပ္အစိုးရမွာ အစီအစဥ္ရွိမရွိဆိုတာကို ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ေတြမွ ႀကိဳမသိခဲ့ၾကတာ။ သိသူေဖာ္စား၊ မသိသူေက်ာ္သြားဆုိသလုိေပါ့။ အဲဒီလုိနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ရွမ္းနဲ႔ ခ်င္းေတြကိုလည္း ကခ်င္ေတြကိုစည္းရံုးသလုိ စည္းရံုးခဲ့တယ္။ ရွမ္းကိုက်ေတာ့ သူ႔ရဲ႕တပည့္ေက်ာ္ ဦးထြန္းလွဆုိသူကိုေစလႊတ္ၿပီး စည္းရံုးခုိင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရွမ္းေတြက ဗမာနဲ႔အတူတူ လြတ္လပ္ေရးယူဖုိ႔ကို သေဘာမတူခဲ့ၾကပါ။ သို႔ေသာ္ 5.2.1947 ရက္ေန႔မွာ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ပင္လံုၿမိဳ႕သို႔သြားေရာက္ၿပီး ဗမာနဲ႔အတူတူ လြတ္လပ္ေရးယူရန္၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ကခ်င္ႏွင့္ ရွမ္းသီးျခားျပည္နယ္မ်ားပါ၀င္သည့္ ျပည္ေထာင္စုကို ဖြဲ႕စည္းသြားဖုိ႔ရန္ႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုမွခြဲထြက္လုိက ခြဲထြက္သြားၾကရန္ စည္းရံုးေျပာဆုိခဲ့လုိ႔ 6.2.1947 ရက္ေန႔မွာ ရွမ္းေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္လည္း ဗမာနဲ႔အတူတူ လြတ္လပ္ေရးရယူဖုိ႔ကို သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။ 6.2.1947 ရက္ေန႔ညေနပိုင္းတြင္ ခ်င္းေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း ေရာက္ရွိလာၿပီး ကခ်င္နဲ႔ ရွမ္း သေဘာတူသလုိ ဗမာေတြနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးအတူတူရယူဖုိ႔ကို သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။
8.2.1947 ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ပင္လံုသို႔ေရာက္ရွိလာၿပီး 9-10-11 သံုးရက္တုိင္တုိင္ အႀကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၾကၿပီး 12.2.1947 ရက္ေန႔မွာ ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏို္င္ငံလုိ႔ေခၚဆုိမည့္ ႏုိင္ငံႀကီးတစ္ႏုိင္ငံ ျဖစ္ေပၚလာရန္အတြက္ သမုိင္း၀င္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို ခ်ဳပ္ဆုိခဲ့ၾကသည္။ ထုိစာခ်ဳပ္ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္အစိုးရသည္ တုိင္းရင္းသားမ်ားကိုလည္း ဗမာမ်ားႏွင့္အတူ လြတ္လပ္ေရးကို ေပးခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ထုိျဖစ္ရပ္မ်ားကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ ဗမာမ်ားကို လြတ္လပ္ေရးေပးသလုိ တိုင္းရင္းသားမ်ားကိုလည္း သီးျခားလြတ္လပ္ေရးေတြေပးဖုိ႔ အစီအစဥ္ရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆုိသူက သူ႔ကိုပဲႏိုင္ငံရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးသဖြယ္ သတ္မွတ္ၾကပါေစဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ လူလည္လုပ္ၿပီး မင္းသားလုပ္သြားခဲ့လုိ႔ ဒီေန႔ တုိင္းရင္းသားမ်ားခမ်ာ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀ဆီသို႔ ေရာက္ေနခဲ့ရတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆိုသူသည္ အမွန္တစ္ကယ္ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ ဖခင္ႀကီးျဖစ္သည္ဟု အသိအမွတ္ျပဳေခၚဆိုဖုိ႔ရန္ စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနေၾကာင္းႏွင့္ ယခုတင္ျပခ်က္မ်ားသည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွရည္ရြယ္ျခင္းမဟုတ္ဘဲ သမုိင္းျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေဖာ္ထုတ္လုိက္ျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေျပာၾကားလုိပါတယ္။
ျပည္သူ႔တမန္

Madeleine Albright's Speech in Burmese_ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဇြန္ ၄၊ ၂၀၁၃

မယ္ဒလင္း ေအာဘ႐ိုက္၏ မိန္႔ခြန္း

(ေပးေဝရန္ ျပင္ဆင္ထားသည့္အတိုင္း)

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဇြန္ ၄၊ ၂၀၁၃

မဂၤလာပါ။ မဂၤလာေန႔လယ္ခင္းပါ။ ကၽြန္မဒီကုိျပန္လာခြင့္ရတဲ့အတြက္ ေက်နပ္မိၿပီး အခုလို ကၽြန္မကို လူႀကီးမင္းတို႔ တိုင္းျပည္ကႀကိဳဆိုတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာလိုပါတယ္။

ဒီအခမ္းအနားကို က်င္းပခြင့္ေပးတဲ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာ တင္ထြန္းနဲ႔ ဝန္ထမ္းေတြ ကိုလည္း သူတို႔ရဲ႕ လႈိက္လွဲမႈအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

သံအမတ္ႀကီး မစ္ခ်ဲလ္နဲ႔ အေမရိကန္သံ႐ံုးကသူ႔ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကိုလည္း သူတို႔ရဲ႕ အကူအညီ ေတြ၊ အားေပးမႈေတြေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာလိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သံအမတ္ႀကီး မစ္ခ်ဲလ္ရဲ႕ အဖြင့္ မိတ္ဆက္စကား အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

သံအမတ္ႀကီး မစ္ခ်ဲလ္က ကၽြန္မတို႔တိုင္းျပည္ရဲ႕အထူးခၽြန္ဆံုးသံတမန္တစ္ေယာက္ပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ဒီလို စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတဲ့အခ်ိန္မွာဒီေနရာမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ သူ႔ကို သမၼတ ဘားရက္ အိုဘားမားက တာဝန္အပ္ႏွင္းတာျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ သံ႐ံုးက အကူအညီေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ေပမဲ့ ဒီကေန႔ေျပာမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးအျမင္ ေတြက ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္သက္သက္သာျဖစ္တယ္လို႔ႀကိဳတင္ရွင္းျပပါရေစ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ဒါမွမဟုတ္ တျခားသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တရားဝင္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ကၽြန္မလာခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္မ ဒီတိုုင္းျပည္ကုိ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးရက္က ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရာက္ကတည္းက ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ ရန္ကုန္ မွာရွိတဲ့ သင္တို႔ရဲ႕ အစိုးရအဖြဲ႕ကကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြက ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္က ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔အရပ္ဘက္လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ားစြာက ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရခဲ့ ပါတယ္။

ကၽြန္မကို ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ႀကိဳဆိုတာနဲ႔ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံတာေတြအတြက္ မ်ားစြာတန္ဖုိးထား ပါတယ္။

ကၽြန္မ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာသင္တို႔ တိုင္းျပည္ဟာ လွပတဲ့တိုင္းျပည္ျဖစ္႐ံု သာမက စြမ္းအားအျပည့္နဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြကိုလုပ္ကိုင္ေနၿပီး ႏိုင္ငံတကာအသိုက္အဝန္းမွာ ေနရာမွန္ကို ျပန္ရဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔တိုင္းျပည္ျဖစ္တယ္လို႔ တျခားသူေတြကို ကၽြန္မသတင္းစကားပါးဦး မွာပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ ႏွစ္နီးပါးတုန္းက ကၽြန္မဒီကို ပထမဆံုးေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေနဟာ အခုနဲ႔ လံုးဝမတူပါဘူး။

အဲဒီတုန္းက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကၽြန္မလာခဲ့ၿပီး စစ္အစိုးရနဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္တို႔နဲ႔ ေတြ႕ဆံုခဲ့ပါတယ္။ သူက ကမာၻတစ္လႊားမွာ ေလးစားခံရၿပီး သူ႔နာမည္ကိုသင္တို႔ေကာင္းေကာင္းသိၾကပါတယ္။  

အဲဒီလို လာေရာက္ခြင့္ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြၾကားမွာ တင္းမာမႈရွိေနတာကို သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။

လြတ္လပ္မႈအစား အေၾကာက္တရားပဲ ရွိခဲ့တယ္။ပညာေရးအစား ၿခိမ္းေျခာက္မႈပဲ ရွိခဲ့တယ္။ တိုးတက္မႈ အစား တျခားတိုင္းျပည္ေတြ ေရွ႕ကိုခ်ီတက္ေနခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္က ေနာက္ျပန္ဆြဲေနခဲ့တယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ကၽြန္မေတြ႕ဆံုခဲ့စဥ္ကျပည္သူေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ေလးစားတဲ့ အစုိးရတစ္ရပ္ ကို သူလိုလားတယ္လို႔ ကၽြန္မကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

ေၾကကြဲစရာေကာင္းစြာပဲ သူနဲ႔ တျခားဒီမိုကရက္ေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ အဲဒီႏွစ္ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ အေကာင္အထည္ေပၚမလာခဲ့ပါဘူး။

အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔သင္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြၾကား ဆက္ဆံေရးမွာ ခက္ခဲလာပါတယ္။ အေထာက္အပံ့ေတြကို ရပ္ဆိုင္းထားရင္ေျပာင္းလဲမႈျပဳလုပ္ဖို႔အတြက္ အေထာက္အကူျပဳလိမ့္ မယ္လို႔ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက မွတ္ယူခဲ့ပါတယ္။

လူအမ်ားက အရပ္ဘက္လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးအတြက္ဆက္ၿပီး ေထာက္ခံအားေပးခဲ့တာကို ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေလးစားအားက်စြာနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဒီကလူေတြ ဘယ္သူမွ ဖိႏွိပ္မႈအေျခအေနကေနမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကို ဘဝရွင္သန္ေရးလမ္းေၾကာင္းအျဖစ္သင္တို႔လက္မခံဘဲ ျငင္းဆန္ခဲ့ပါတယ္။

သင္တို႔ရဲ႕ ရဲစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာသမၼတအသစ္တစ္ဦးက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လမ္းစကို ဖြင့္ေပးခဲ့ၿပီး ဒီေျမကို အေမွာင္က်ေစခဲ့တဲ့မူဝါဒေတြကို ဖယ္ရွားေပးခဲ့ပါတယ္။

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ ေပၚေပါက္ဖို႔အခ်ိန္လင့္ခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီဆိုေပမဲ့ ဒါေတြက လိုအပ္သလို အေရးလည္းႀကီးပါတယ္။

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြမွာႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအမ်ားအျပားကို လႊတ္ေပးတာ၊ ဆင္ဆာျဖတ္ ေတာက္တာကို ေလွ်ာ့ခ်ေပးတာ၊ပိုမိုအသက္ဝင္တဲ့ စီးပြားေရးအေျခအေနကို ဖန္တီးေပးတာ၊ အဓိပၸါယ္ျပည့္ဝတဲ့ ပါလီမန္ေရြးေကာက္ပြဲေတြက်င္းပေပးတာနဲ႔ ၂၀၁၅ ခုႏွစ္မွာ ေနာက္ထပ္ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပဖို႔ စီစဥ္တာေတြ ပါဝင္ ပါတယ္။

ဒီလုပ္ငန္းေတြေၾကာင့္ ဒီမွာအက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိသလိုႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာလည္း သင္တို႔တိုင္းျပည္ကို ဘယ္လိုျမင္သလဲဆိုတဲ့ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိပါတယ္။

ကုန္သြယ္ေရးနဲ႔ အကူအညီေပးေရးအေပၚထားရွိတဲ့ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကို ေျဖေလွ်ာ့ေပးခဲ့ပါၿပီ။

သံအမတ္ေတြလည္း အျပန္အလွန္ထားရွိပါၿပီ။

ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမယ့္သူေတြကလည္းတိုင္းျပည္ထဲလာဖို႔ တာဆူေနၾကပါၿပီ။

၂၀၁၄ မွာဆိုရင္ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံမ်ားအသင္းဥကၠ႒ရာထူးကို သင္တို႔အစိုးရက ထမ္းေဆာင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ၿပီးေတာ့ သမၼတအိုဘားမားအပါအဝင္ အဆင့္ျမင့္ဧည့္သည္ေတြကလည္းသင္တို႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ သင္တို႔ဆီ အားေပးကူညီမႈနဲ႔ ခ်စ္ၾကည္ေရးသတင္းစကားကို ပါးေပးၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

ကုန္ခဲ့တဲ့လကဆိုရင္ သမၼတဦးသိန္းစိန္ဟာႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အတြင္းမွာ သင္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အႀကီးအကဲ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပထမဆံုးတရားဝင္ခရီးစဥ္အျဖစ္ဝါရွင္တန္ကို လာေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ ရန္ကုန္နဲ႔ တိုင္းျပည္တစ္လႊားမွာေတာ့လက္ရွိအေျခအေနကေန ဘယ္လိုေရွ႕ဆက္ၾကမလဲ ဆိုတာကို သက္ဝင္စြာ ျငင္းခံုေနၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကဦးေဆာင္စီစဥ္ၾကပါတယ္။ ေထာက္ခံအားေပးသူ အဖြဲ႕ေတြလည္း ဖြဲ႕စည္းေဆာင္ရြက္ၾကပါတယ္။

အတိတ္တစ္ခ်ိန္တုန္းက သင္တို႔ရဲ႕ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးအဖြဲ႕အစည္းေတြကလူငယ္ေတြ ဒီေလာကႀကီး ထဲမွာ ေကာင္းေကာင္းရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေပးတာမွာ အေရးႀကီးတဲ့အခန္းက႑ကေနဘယ္လိုပါဝင္ခဲ့ သလဲဆိုတာကို  ဒီတကၠသိုလ္ရဲ႕အဆင္အျပင္က ကၽြန္မကို သတိေပးေနပါတယ္။

အစိုးရတာဝန္နဲ႔ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအင္စတီက်ဳရဲ႕ဥကၠ႒အျဖစ္ ကၽြန္မ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္ အာဏာရွင္စနစ္ကေန ဒီမိုကေရစီစနစ္ကူးေျပာင္းလာတဲ့ ႏိုင္ငံအမ်ားႀကီးကို ကၽြန္မေတြ႕ဖူးပါတယ္။

အသြင္ကူးေျပာင္းမႈတိုင္းက တစ္မူထူးျခားၾကေပမဲ့သူတို႔မွာ တူညီတဲ့ အပိုင္းေတြရွိၾကပါတယ္။

အဲဒီထဲက အေရးအႀကီးဆံုးနဲ႔ မၾကာခဏဆိုသလိုအခက္အခဲဆံုးအပိုင္းက စိတ္ရွည္သည္းခံဖို႔ လိုတယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

အျပင္လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာ့ အႀကံျပဳတာလြယ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ စိတ္မရွည္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးျမန္း တာကို တားျမစ္ထားတာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ၾကာခဲ့ေတာ့ဒီကိစၥက သိပ္ေတာ့ မလြယ္ကူလွပါဘူး။

ဥပမာအားျဖင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ မိသားစုအမ်ားအျပားဟာေက်ာင္းေကာင္းေကာင္းမတက္ရတာလဲနဲ႔ ေကာင္းမြန္တဲ့ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈေတြကို မရၾကရတာလဲ။

ဘာ့ေၾကာင့္ ေက်းရြာအမ်ားမွာ ပိုေကာင္းတဲ့လမ္းေတြ၊ပိုၿပီးသန္႔ရွင္းတဲ့ေသာက္သံုးေရေတြကို လိုအပ္ ေနေသးတာလဲ။

ဘာ့ေၾကာင့္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာကြာဟမႈက ႀကီးမားစြာရွိေနရေသးတာလဲ။

သူတို႔က်ဴးလြန္ခဲ့တာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲသူတို႔ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ဆိုတဲ့အခ်က္ေၾကာင့္ သင္တို႔ရဲ႕ ျပည္သူ အခ်ဳိ႕ဟာ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာဘာ့ေၾကာင့္ ရွိေနၾကေသးတာလဲ။

အခုေျပာခဲ့တာေတြအျပင္ အလုပ္အကိုင္သစ္ေတြေကာဘယ္မွာလဲ။

သင္တို႔အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေစာင့္ခဲ့ရတယ္လို႔ခံစားေကာင္းခံစားမိပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ အတိအက်ေျပာရရင္ သင္တို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ျငင္းပယ္ခံခဲ့ရတဲ့အတြက္မူလအေျခအေနဆီျပန္ေရာက္ဖို႔ စိန္ေခၚခ်က္က ႀကီးမားၿပီး စိတ္ရွည္သည္းခံဖို႔ လိုအပ္ခ်က္ကမေရွာင္လႊဲႏိုင္ပါဘူး။

စိတ္မေကာင္းစရာကေတာ့ လူသားေတြနဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြမွာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံဖို႔ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စုစာ အားနည္းခဲ့တာကို ေထမိဖို႔အခ်ိန္ယူရဦးမွာပါ။

ဒီမိုကရက္တစ္အင္စတီက်ဴးရွင္းေတြကိုတည္ေဆာက္ဖို႔၊ ေကာင္းေကာင္းအလုပ္လုပ္တဲ့ လႊတ္ေတာ္တစ္ရပ္ ဖန္တီးဖို႔၊ တရား႐ံုးေတြ တရားမွ်တဖို႔နဲ႔လူေတြကို အႏၲရာယ္မျပဳဘဲကာကြယ္ေပးမယ့္ လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ျဖစ္လာဖို႔ အခ်ိန္ယူရပါမယ္။

စီးပြားေရး၊ အခြန္ေကာက္ခံမႈစနစ္၊ ကုန္သြယ္ေရး၊ေျမယာျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔အမ်ားျပည္သူဝန္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္းစတဲ့ကိစၥေတြမွာ ထိေရာက္တဲ့ မူဝါဒေတြေရးဆြဲအတည္ျပဳဖို႔ အခ်ိန္ယူရပါမယ္။

ဒါေပမဲ့ အေရးအႀကီးဆံုးနဲ႔ အခ်ိန္အယူရဆံုးကေတာ့သံသယေတြေနရာမွာ ယံုၾကည္မႈတည္ေဆာက္ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

လႊတ္ေတာ္နဲ႔ သမၼတၾကား၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားၾကားနဲ႔ျပည္သူေတြနဲ႔ စစ္တပ္အပါအဝင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြၾကားမွာ ယံုၾကည္မႈမရွိဘဲ ေအာင္ျမင္တဲ့ဒီမိုကေရစီစနစ္တစ္ရပ္ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။

ယံုၾကည္မႈမရွိရင္ ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာကိုကၽြန္မတို႔အားလံုးသိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္တုိင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ၿပီးျဖစ္လို႔ပါပဲ။

ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့တယ္၊လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုခြင့္ကို ရာဇဝတ္မႈသဖြယ္ ဆက္ဆံ ခဲ့တယ္၊ လူနည္းစုအုပ္စုေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ခဲ့တယ္၊ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို အမွန္တရားအစား အလိမ္အညာေတြကို သင္ၾကားေစခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အာဏာရွိသူေတြကအာဏာကို အလြဲသံုးၿပီး တိုင္းျပည္ဘ႑ာနဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ႂကြယ္ဝေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။

စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကရက္တစ္စနစ္မွာေတာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြက ႏိုင္ငံသားေတြအတြက္ တရားဥပေဒနဲ႔အညီ တာဝန္ရွိပါတယ္၊ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ေတြကိုအရပ္သားက ထိန္းခ်ဳပ္ရပါမယ္၊ ဘယ္ပါတီက အင္အားႀကီး ျဖစ္ေနပါေစ အတိုက္အခံရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးရပါမယ္။

ဒီလို စနစ္တစ္ခုရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲမွာႏိုင္သူေတြ၊ ႐ႈံးသူေတြရွိေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ျမင္ဖို႔၊ အေထာက္ အကူျဖစ္ေစဖို႔ အားလံုးမွာခံစားခြင့္နဲ႔ တာဝန္ေတြရွိပါတယ္။

ဒီလို စနစ္တစ္ခုမွာ ယံုၾကည္မႈက ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့လည္း ဒီယံုၾကည္မႈက လြယ္ကူမယ္လို႔မဆိုလိုပါဘူး။

ဘယ္အသိုက္အဝန္းမွာမဆို အထူးသျဖင့္ ဒီမိုကေရစီအတြက္အဓိကစိန္ေခၚမႈတစ္ခုက မတူညီတဲ့ တိုင္းရင္းသား၊ ကိုးကြယ္ရာဘာသာနဲ႔ ဘာသာစကားေတြဟာ စည္းလံုးညီညႊတ္မႈအတြက္အေျခခံအုတ္ခ်ပ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး အတားအဆီးေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ေသခ်ာေစဖို႔လိုပါတယ္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုလိုပဲ သင္တို႔တိုင္းျပည္ကတိုင္းသားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားစြာနဲ႔ ဘာသာေပါင္းစံုတို႔ရဲ႕ ဌာနီပါ။

အေမရိကလိုပဲ သည္းခံမႈကင္းမဲ့ျခင္း၊အၾကမ္းဖက္ျခင္း မျဖစ္ပြားေအာင္ ကာကြယ္ဖုိ႔ တစ္ခါတရံ ႀကိဳးပမ္း ရမွာပါ။

ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္အတြင္းမွာရွိတဲ့သူတိုင္းသိကၡာရွိရွိ၊ ေလးေလးစားစားနဲ႔ တရားဥပေဒနဲ႔အညီ ညီတူညီမွ် ဆက္ဆံခံရမယ္ဆိုတာကို ေသခ်ာေစျခင္းကတိုးတက္မႈရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကုန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လက သမၼတ အိုဘားမားဒီတကၠသိုလ္ကိုလာခဲ့စဥ္က “ဘယ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမဆို အမ်ဳိးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးမပါဘဲမေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ပါဝင္သူအားလံုးဟာ တျခားသူေတြရဲ႕ အျမင္ကိုနားလည္ဖို႔ လိုသလို ညႇိႏိႈင္းဖို႔လည္းလိုပါတယ္။ သေဘာ ကေတာ့ ပါဝင္သူအားလံုးဟာ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္ရွိၿပီး နားေထာင္ဖို႔လည္းတာဝန္ရွိပါတယ္။

အျငင္းပြားမႈေတြကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္းက် ေျဖရွင္းဖို႔တြက္ ဉာဏ္ပညာလိုအပ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့မလိုမုန္းထားျခင္း၊ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္း ဒါမွမဟုတ္ ႏွိပ္ကြပ္ျခင္း အေထာက္အထားတစ္စံုတစ္ရာကို လူမႈေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးက႑တိုင္းက ေခါင္းေဆာင္တိုင္းက အတူတကြဆန္႔က်င္ဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။

မွန္ကန္စြာေတြးေခၚ၊ ေျပာဆို၊ ကိုးကြယ္ခြင့္ကို ကၽြန္မတို႔ တစ္ဦးခ်င္းအတြက္ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တုိင္ လိုလား ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီဆႏၵက ဒီမိုကေရစီကုိ သက္ဝင္ေစတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။

တျခားသူေတြရဲ႕အခြင့္အေရးေတြကို ေလးစားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ သႏၷိ႒ာန္နဲ႔ ဒီအခြင့္အေရးေတြကိုအျပည့္အဝနဲ႔ မွ်မွ်တတ ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းသိမ္းေပးမယ့္ အစိုးရတစ္ရပ္ေပၚမွာဒီမိုကေရစီက တည္မွီေနပါတယ္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာဆိုရင္ဒီစည္းမ်ဥ္းေတြကို ကၽြန္မတို႔ လက္ခံယံုၾကည္ေပမဲ့ အၿမဲတေစေတာ့ မသက္ေရာက္ခဲ့ပါဘူး။

တစ္ခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္သူ႔ရဲ႕ အသားေရာင္ေၾကာင့္ သမၼတအိုဘားမားကို မဲေပးခြင့္မေပးခဲ့တဲ့ကာလမ်ဳိး ရွိခဲ့သလိုကၽြန္မရဲ႕လိင္ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မကို မဲေပးခြင့္မျပဳခဲ့တဲ့ ကာလေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။

ဘာသာေရးအရ လူနည္းစုျဖစ္သူေတြကိုႏွိပ္ကြပ္တဲ့ အခ်ိန္ကာလ၊ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ အသားအေရာင္ခဲြျခားမႈ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ ေက်းကၽြန္ခြဲဲျခားဆက္ဆံမႈေၾကာင့္ကာလရွည္ၾကာျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီး ေသြးစြန္းခဲ့တဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ကာလ တို႔ကို အေမရိကမွာႀကံဳေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အခက္အခဲေတြၾကားမွာအေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု လြတ္ေျမာက္ၿပီး ရွင္သန္လာတာဟာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အမွားေတြကေနကၽြန္မတို႔ သင္ယူႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဒီမိုကေရစီရဲ႕ ကတိကဝတ္ေတြျဖစ္တဲ့တူညီတဲ့အခြင့္အေရးနဲ႔ အခြင့္အလမ္းေတြနဲ႔အညီ ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ကၽြန္မတို႔ႀကိဳးစားခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါ။

သင္တို႔ရဲ႕အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံဟာလည္း အထင္ႀကီးစရာေကာင္းၿပီးႀကံ့ႀကံ့ခံတဲ့ ဒီမိုကေရစီကို ခ်ီတက္ရာမွာ မတူကြဲျပားတာေတြကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ေက်ာ္လႊားႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ႏိုင္ငံတစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အေနာက္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္လည္း ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံဆိုရင္ လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားမႈစနစ္ကေန ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္တဲ့ အစိုးရစနစ္ဆီ အံ့ၾသဖြယ္အသြင္ကူးေျပာင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဥေရာပအလယ္ပိုင္းမွာဆိုရင္လည္းကြန္ျမဴနစ္စနစ္ေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေနာက္က်ေနခဲ့တဲ့ တိုင္းျပည္ ေတြဟာျပန္လည္ရွင္သန္ၿပီး ႀကီးမားေအာင္ျမင္လာခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ႏွစ္က ကၽြန္မ ရန္ကုန္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သင္တို႔ရဲ႕စစ္တပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူတို႔ရဲ႕ အာဏာရွင္စနစ္သာ ထိပ္ပိုင္းမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာမရွိခဲ့ရင္ သင္တို႔ရဲ႕ အသိုက္အဝန္းဟာ ၿပိဳလဲသြားခဲ့လိမ့္မယ္ လို႔ သူတို႔ကကၽြန္မကို အခိုင္အမာ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီလိုအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကို အႀကိမ္အမ်ားႀကီး ကၽြန္မၾကားခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ မတူကြဲျပားမႈေတြရွိေနတဲ့တိုင္းျပည္မွာလြတ္လပ္မႈဆိုတာဟာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံ တစ္ခုက ျပည္သူေတြဟာ သူတို႔ဘာသာဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်မွတ္ဖို႔ မယံုၾကည္ေလာက္ဘူး၊ တခ်ဳိ႕ျပည္သူေတြက ဒီမိုကေရစီစနစ္အတြက္ အဆင့္သင့္မျဖစ္ေသးဘူးဆိုၿပီးေျပာတဲ့လူေတြ အၿမဲပဲ ရွိပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္ကေတာ့ဒီမိုကေရစီအတြက္ အဆင့္သင့္မျဖစ္ေသးတဲ့လူဆိုလို႔ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး ဆိုတာပါပဲ။

မၾကာေသးခင္လေတြတုန္းက သင္တို႔ႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့မူဆလင္လူထုအေပၚမွာ အၾကမ္းဖက္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္စရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေနအိမ္ေတြ မီးေလာင္တာ၊ ဗလီေတြ ဖ်က္ဆီးခံရတာ၊ဘာသာေရးစာသင္ေက်ာင္းေတြ တိုက္ခိုက္ခံရတာ၊ လူ႔အသက္ ဆံုး႐ႈံးရတာေတြအေၾကာင္း သတင္းေတြကိုကမာၻက ေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။

ဘာသာ ဒါမွမဟုတ္ လူမ်ဳိးစုအေပၚမွာ အေျခခံၿပီးအခုလို ဆန္႔က်င္အၾကမ္းဖက္တာမ်ဳိးကို လက္မခံ ႏိုင္ဘူးလို႔ သင္တို႔လည္း သေဘာတူၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာကၽြန္မ အေသအခ်ာ သိပါတယ္။

အျပစ္က်ဴးလြန္တဲ့သူေတြကို တရားဥပေဒအတိုင္းဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ရပါမယ္။

ကူရာကယ္ရာမဲ့ ျပည္သူေတြကို လံုၿခံဳမႈရွိေအာင္ကာကြယ္ေပးရပါမယ္။

ၿပီးေတာ့ ပါတီတိုင္း၊ အဖြဲ႕တိုင္းရဲ႕ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနနဲ႔ ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရးတို႔နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သည္းမခံတဲ့ စိတ္ေတြေပၚေအာင္လႈံ႕ဆြတာေတြကို ႀကိဳးစားၿပီး တားဆီးၾကရပါမယ္။

ဒါဟာ မရွိမျဖစ္တဲ့ အရွိတရားပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့လူမႈေရး ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္မႈမရွိရင္ ကမာၻႀကီးက သင္တို႔ႏိုင္ငံမွာလာၿပီး ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံလုပ္ကိုင္ၾကမွာ မဟုတ္လို႔ပါဘဲ။

ေနာက္ၿပီး ဒါဟာ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းအရလည္းမရွိမျဖစ္တဲ့ကိစၥပါ။  ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အျပစ္မဲ့တဲ့ျပည္သူေတြကို အေၾကာက္တရားေအာက္မွာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ မေနေစသင့္လို႔ပါဘဲ။

ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီရွိတဲ့ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ ျပည္သူေတြ ကိုယ္တိုင္က ဒီလိုအႏၲရာယ္ေတြကို ဆန္႔က်င္ရမယ့္အျပင္ သူတို႔ဟာဘယ္လိုႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာ ေနခ်င္တာလဲ၊ သူတို႔ႏိုင္ငံကို ဘယ္လိုမူေတြေပၚမွာ အေျခခံခ်င္တာလဲဆိုတာေတြကိုလည္း ဆံုးျဖတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

နယ္လ္ဆင္မင္ဒဲလားရဲ႕ စကားအတိုင္း ေျပာရရင္“ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘံုလူသားဝါဒဟာ နယ္နိမိတ္အားလံုး ကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားပါတယ္၊ ဒီဟာက ႏိုင္လိုမင္းထက္ျပဳမူတဲ့အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ျခင္းဆိုတဲ့ ဘံုအေရးကိစၥမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးကို စည္းေႏွာင္မိေစပါတယ္၊တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ ဖိႏွိပ္ညႇဥ္းပန္းခံေနရတဲ့အခ်ိန္မွာခင္ဗ်ားတို႔ ဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာမ်ဳိး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ အေမးမခံရပါေစနဲ႔”

ဒီအေၾကာင္းေတြကို အေလးထားေျပာရတာဟာသင္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံကို ကၽြန္မက အျပစ္တင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵနဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင္တို႔ရဲ႕ဒီမိုကေရစီကို ရွင္သန္ႀကီးရင့္ေစခ်င္လို႔ပါ။

အခုအထိ အေတာအတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္တိုးတက္မႈရွိေအာင္ေဆာင္ၾကဥ္းခဲ့ၾကၿပီလဲဆိုတာ၊ ႏိုင္ငံေရွ႕ကို ခ်ီတက္ဖို႔အတြက္ ဘာေတြထပ္ၿပီး လုပ္ဖို႔လိုအပ္ေနေသးသလဲဆိုတာေတြကို အျပင္က လူေတြထက္ သင္တို႔က ပိုသိၾကမွာပါ။

ေစာေစာတုန္းက သည္းခံၾကဖို႔ ကၽြန္မ အေလးေပးၿပီးေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်းဇူးျပဳၿပီးေတာ့ တရား လြန္ေတာ့ သည္းမခံၾကပါနဲ႔။

ဒီမိုကေရစီ အျမစ္တြယ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္လိုပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ကို လိမၼာပါးနပ္စြာ အသံုးခ်ရပါမယ္။

ႏိုင္ငံတြင္း စည္းခ်က္ညီမႈကို ထိန္းထားဖို႔၊ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာ အင္စတီ က်ဴးရွင္းေတြကို ျမႇင့္တင္ဖို႔၊လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကို ခ်ဲ႕ထြင္ဖို႔၊ မွန္ကန္တဲ့ ဦးစားေပးအစီအစဥ္ေတြကို ခ်မွတ္ဖို႔၊ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈ စိတ္ကူးေတြကေန တည္ၿငိမ္တဲ့၊ ေခတ္မီတဲ့၊ ႀကီးပြားခ်မ္းသာတဲ့၊ေအးခ်မ္းတဲ့ႏိုင္ငံ တကယ္ျဖစ္လာ ေအာင္ ကူညီဖို႔ သင္တို႔အေနနဲ႔ ေန႔စဥ္တစ္လွမ္းခ်င္းတက္လွမ္းသြားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာအဲဒါဟာ လူတိုင္းရဲ႕အလုပ္၊ လူတိုင္းရဲ႕တာဝန္ပါ။

တျခားဘယ္သူကမွလာလုပ္မေပးႏိုင္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့အခုလိုဆိုလိုက္လို႔ သင္တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္လို႔ ဆိုခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကကူညီႏိုင္ပါတယ္။ အလားတူ အာရွ၊ ဥေရာပနဲ႔ ကမာၻတစ္လႊား တျခားေနရာ ေတြကမိတ္ေဆြမ်ားကလည္း ကူညီႏိုင္ပါတယ္။

ဆက္သြယ္ေရးလို၊အင္ဂ်င္နီယာလို၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးလို၊ က်န္းမာေရးလို၊ ဥပေဒလို နယ္ပယ္ေတြမွာကၽြန္မတို႔က ေလ့က်င့္သင္ၾကားေပးမႈေတြ၊ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ ကူညီေပးႏိုင္ပါတယ္။

အလုပ္အကိုင္ေတြဖန္တီးေပးတဲ့၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ထိန္းသိမ္းေပးတဲ့၊ လုပ္သားမ်ားရဲ႕ အခြင့္ အေရးကိုေလးစားတဲ့၊ စည္ပင္ဝေျပာမႈျဖစ္ထြန္းေစၿပီး လူ႕အလႊာတိုင္းမွာ အက်ဳိးေက်းဇူးရွိေစတဲ့ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ဳိးကို ကၽြန္မတို႔က အားေပးႏိုင္ပါတယ္။

သင္တို႔ဆီကအင္စတီက်ဴးရွင္းေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔က အစိုးရခ်င္း၊လြႊတ္ေတာ္ခ်င္း၊ ပါတီခ်င္း ထိေတြ႕ေဆြးေႏြးႏိုင္ပါတယ္။

သင္တို႔ဆီကအနာဂတ္ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံေတြမွာ လာၿပီး ေလ့လာသင္ယူဖို႔ ဖိတ္ေခၚႏိုင္သလိုပဲ ကၽြန္မတို႔ဆီက လူငယ္ပညာရွင္ေတြကိုလည္း သင္တို႔ဆီကေနသင္ယူဖို႔ ေစလႊတ္ ႏိုင္ပါတယ္။

သင္တို႔ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈေတြမွာ ပိုၿပီး တက္ႂကြတဲ့ အခန္းက႑ကပါဝင္လာေအာင္ အမ်ဳိးသမီးေတြကို ကၽြန္မတို႔က အားေပးႏိုင္ပါတယ္။

အေရးအႀကီးဆံုးအေနနဲ႔ကၽြန္မတို႔ကိုယ္ပိုင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ေတြကို တည္ေဆာက္တာမွာ ရခဲ့တဲ့သင္ခန္းစာ ေတြကိုကၽြန္မတို႔က ေဝမွ်ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေတြကေတာ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္၊ ဘယ္အမွားေတြကေတာ့ သင္တို႔ ေရွာင္ရွားသင့္တယ္ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။

သင္တို႔ႏိုင္ငံအနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္တဲ့အခါ သင္တို႔မွာ ေမွ်ာ္လင့္စရာ အေၾကာင္းခ်င္းရာေတြအမ်ားႀကီးပါ။

သင္တို႔ရဲ႕ဒီမိုကေရစီဟာ ႏုနယ္ေသးတယ္ ဆိုေပမဲ့ အမ်ားႀကီးတိုးတက္လာခဲ့ပါၿပီ။

သင္တို႔ရဲ႕ေျမမွာ သဘာဝသယံဇာတေတြ ေပါႂကြယ္လွပါတယ္။

သင္တို႔ဟာကမာၻ႕စီးပြားေရးမွာ အဓိက အေရးပါလာတဲ့ ေဒသရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပါ။

သင္တို႔မွာပညာသင္ၾကားျခင္းကို ျမင့္ျမင့္မားမား တန္ဖိုးထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈရွိပါတယ္။

ၿပီးေတာ့သင္တို႔မွာ ေခါင္းေဆာင္မႈေကာင္း အေမြအႏွစ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၆၀ ေလာက္တုန္းက ျမန္မာအစိုးရက ႏိုင္ငံတကာ နားလည္မႈ၊ တန္းတူညီမွ်မႈနဲ႔ လူ႔အခြင့္ အေရးတို႔ကိုေထာက္ခံတဲ့ ေၾကညာခ်က္တစ္ရပ္ကို ထုတ္ျပန္ဖို႔အတြက္ အာရွနဲ႔ အာဖရိကႏိုင္ငံမ်ားကိုေပါင္းစည္း မိေစခဲ့တဲ့ သမိုင္းဝင္ ဘန္ေဒါင္းညီလာခံကို ဦးစီးဦးရြက္ျပဳခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံငါးႏိုင္ငံထဲမွာ တစ္ႏိုင္ငံအျဖစ္ ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီညီလာခံရဲ႕အတြင္းေရးမွဴးဟာဒီႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဒီတကၠသိုလ္ကပဲ ဘြဲ႕ရခဲ့ပါတယ္။ ကုလသမဂၢရဲ႕အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ အေလာင္းအလ်ာျဖစ္ၿပီး လူသားဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးနဲ႔ ကမာၻ႕ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔အတြက္ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာဆိုခဲ့တဲ့ ပုဂိၢဳလ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီကေန႔ဒီအခန္းထဲကို ေဝ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကၽြန္မတို႔ထဲမွာ အနာဂတ္ဦးသန္႔တစ္ေယာက္ရွိေနတယ္ ဆိုရင္ကၽြန္မ မအံ့ၾသပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ လူငယ္အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ဒီႏိုင္ငံမွာသာမကတျခား ေနရာမ်ားမွာပါ လြတ္လပ္မႈတန္ဖိုးေတြ ခိုင္မာေစေရးနဲ႔ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈရွိေရးတို႔ကို သမိုင္းဝင္ေဆာင္ရြက္ ၾကမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြပါ။

ဒီေတာ့နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ သင္တို႔ဟာ သင္တို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံကို သက္ဦးဆံပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကေနေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေခတ္သစ္တစ္ခုဆီကို ေရာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ သင္တို႔ကိုခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳပါတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ။

ခိုင္မာၿပီးတာရွည္ခံတဲ့ ဒီမိုကေရစီတစ္ရပ္ကို ဖန္တီးဖို႔အတြက္ သင္တို႔ အခုလုပ္ေဆာင္ေနတာေတြနဲ႔အနာဂတ္မွာ လုပ္ေဆာင္မွာေတြအတြက္ကို ၾသဘာေပးလိုက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့အခုေန႔လယ္ခင္းမွာ ေႏြးေထြးစြာ ႀကိဳဆိုၿပီး ၾကင္နာစြာနဲ႔အာ႐ံုစိုက္နားေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း အားလံုးကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

F. W. de Klerk လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ လမ္းညႊန္တခု

သူ႔အေတြး သူ႔အျမင္- လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ လမ္းညႊန္တခု

ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမွာ က်ေနာ္တို႔ သင္ခန္းစာထုတ္ယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ အခ်က္တခ်ဳိ႕ကို ဒီမွာ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ အကူးအေျပာင္း လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဟန္႔တားႏိုင္ဖို႔ ႀကဳိးပမ္းေနၾကတဲ့၊ ဆင္းရဲ မြဲေတမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားၾကတဲ့ လူထုေတြရဲ႕ လူ႔ဘ၀ အရည္အေသြး တုိးတက္ျမင့္မားလာေစဖို႔ ရည္မွန္းခ်က္ထားၾကတဲ့၊ ဒီမိုကေရစီကို ခ်ီတက္ႏိုင္ဖို႔ လူထုေတြဆီကို လြတ္ေျမာက္ေရး ေဆာင္က်ဥ္းေပးႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနၾကတဲ့ တျခား ကမာၻ႔ႏိုင္ငံအားလံုးအတြက္  ဒီသင္ခန္းစာေတြက အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ေလ့လာေတြ႔ရွိခဲ့ရတဲ့ သင္ခန္းစာအားလံုးကို အက်ယ္တ၀င့္ ျပန္ေျပာျပဖို႔ အခ်ိန္ေတာ့ ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အခ်က္ ၅ ခုေတာ့ ေျပာလိုပါတယ္။

ပထမ အခ်က္အေနနဲ႔ အကယ္၍ ခင္ဗ်ားတို႔က အၾကမ္းဖက္မႈ သံသရာစက္၀န္းကို ခ်ဳိးဖ်က္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္၊ အကယ္၍ ခင္ဗ်ားတို႔က ပိုလို႔ ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာတဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အေျခခံအုတ္ျမစ္ကို ခ်ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္၊ အကယ္၍ ခင္ဗ်ားတို႔က ဒီမိုကေရစီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ေဆာင္ရြက္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္၊ အေျခခံက်တဲ့ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို စတင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူေတြက အရင္ဆံုး လက္ခံ သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ေတာင္အာဖရိကမွာ ဒီလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္နဲ႔ အမ်ဳိးသားပါတီ (National Party) ထဲက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လက္ခံ သေဘာေပါက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အသားအေရာင္ ခြဲျခားေရးစနစ္ကို ျပဳျပင္မြမ္းမံေနလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒီစနစ္ကို လူေတြ ပိုမိုလက္ခံလာေအာင္ဆိုၿပီး လုပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ခြဲျခား ေနထိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အျမင္၊ အယူအဆကို က်ေနာ္တို႔က စြန္႔လႊတ္ၿပီး အတူတကြ ေနထိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္ျမင္ခ်က္ကို ေပြ႔ပိုက္လက္ခံဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ တစုတစည္းတည္းေသာ ညီညြတ္တဲ့ ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံဆိုတာမ်ဳိးပါ။ အားလံုးအတြက္ တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရးရွိၿပီး ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ နိဂံုးခ်ဳပ္ အဆံုးသတ္ရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုလိုနီစနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရးကို အလ်င္အျမန္ လုပ္ေဆာင္လိုက္လို႔ မတည္ၿငိမ္မႈ အ႐ႈပ္အေထြး ျပႆနာေတြၾကားထဲ က်န္အာဖရိက ႏိုင္ငံေတြ က်ေရာက္ ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ အေျခအေနေတြ ကေနတဆင့္ အာဏာရွင္ေတြ၊ စစ္၀ါဒီေတြ လက္ေအာက္ ေနာက္ထပ္ က်ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ဳိး မျဖစ္ရေလေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ေသခ်ာေဆာင္ရြက္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ဆိုလိုတာက အေျခခံက်က် ေျပာင္းလဲရေတာ့မယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔က လက္ခံ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ၁၈၀ ဒီဂရီ အခ်ဳိးအေကြ႔ကို လွည့္ေျပာင္းရေတာ့မွာပါ။ အလားတူပဲ သမၼတ မင္ဒဲလားနဲ႔ အာဖရိကန္ အမ်ဳိးသား ကြန္ဂရက္ (ANC) က ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းေတြကလည္း သူတို႔အေနနဲ႔ ေတာ္လွန္စစ္ကို ဆင္ႏႊဲလို႔ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို လက္ခံလာရပါတယ္။ အင္အားသံုးၿပီး အာဏာရေရး လုပ္ေဆာင္မယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ကို စြန္႔လႊတ္ၾကၿပီး ဒီမိုကေရစီ နည္းလမ္းနဲ႔ အာဏာရယူမယ္ဆိုတာ လက္ခံလာၾကရပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔က ညိွႏိႈင္း အေပးအယူ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္စလံုးက လုပ္လည္းလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ရလဒ္အေနနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေျခခံက်တဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြကို စတင္လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္ေတြ လက္ခံလာေအာင္ အရင္ဆံုး လုပ္ရပါမယ္။

ဒုတိယ အခ်က္အေနနဲ႔ အင္အားစုအားလံုး ပါ၀င္ႏိုင္တဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲေတြကေန ေပၚထြက္လာတဲ့ သေဘာတူညီမႈေတြကို အေျခခံမွသာ ဘယ္လို ႏိုင္ငံေရးစနစ္သစ္မ်ိဳးမဆို ေအာင္ျမင္ၾကမွာပါ။ “အင္အားစု အားလံုး ပါ၀င္တဲ့” ေတြ႔ဆံု ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ဆိုတာကို  ဒီေနရာမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္ အေလးေပး ေဖာ္ျပရတာပါလဲ။ ပဋိပကၡ အမ်ားစုမွာ အင္အားစု အမ်ားအျပားက အေၾကာင္းအခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔၊ စိုးရိမ္ပူပန္ခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔၊ ေမွ်ာ္ျမင္လိုလားခ်က္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနၾကပါတယ္။

အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း လက္ခံတဲ့ သေဘာတူညီမႈကို ရယူႏိုင္ပါမွ၊ “အေျခခံ ဥပေဒအသစ္ကို ငါတို႔ပိုင္တယ္။ ေစ့စပ္ညွိႏိုင္းၿပီး ရလာတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ေတြထဲက အေျခခံမူေတြကို ငါတို႔ပိုင္တယ္” လို႔ ေျပာတဲ့ ျပည္သူအမ်ားစု ပါ၀င္တဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ျဖစ္ပါမွ အဲဒီသေဘာတူညီခ်က္က ေရရွည္တည္တံ့ခိုင္ၿမဲမွာပါ။

ဒီအခ်က္ကေန က်ေနာ္ တတိယအခ်က္ကို ဆြဲယူေဖာ္ျပလိုပါတယ္။ အဲသလို ညိွႏိႈင္းေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ၊ ညိွႏိႈင္းေဆြးေႏြးပြဲေတြ ကေနရလာတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ေတြမွာ ပဋိပကၡထဲ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတဲ့ အင္အားစုေတြရဲ႕ က်ဳိးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္တဲ့ စိုးရိမ္ပူပန္ခ်က္ေတြ၊ ေမွ်ာ္ျမင္လိုလားခ်က္ေတြ အားလံုးကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားေပးရပါမယ္။  ဆိုလိုတာက အင္အားစု အားလံုးက အနစ္နာခံ ေပးဆပ္ရမယ္။ ဆိုလိုတာက ညိွႏိႈင္းေဆြးေႏြးပြဲေတြကေန ေအာင္ျမင္သူနဲ႔ ႐ံႈးနိမ့္သူဆိုၿပီး ေပၚထြက္တာမ်ဳိး မျဖစ္ေစရပါဘူး။

က်ေနာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက ပါ၀င္တက္ေရာက္ၾကသူ အင္အားစု အားလံုးအေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အေရးႀကီး ကိစၥရပ္ေတြကို သက္ဆိုင္ရာ မဲဆႏၵနယ္ပယ္ေတြမွာ ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးတင္ျပႏိုင္ေအာင္ အခ်ိန္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ “က်ေနာ္တို႔က ကိစၥရပ္ က၊ ခ၊ ဂ ေတြမွာ အေလွ်ာ့ေပးရမယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က ကိစၥရပ္  ဃ၊ င နဲ႔ စ မွာေတာ့ ျပန္ရ စရာရွိပါတယ္။ ကိစၥရပ္ ဃ၊ င နဲ႔ စ ေတြက က်ေနာ္တို႔အတြက္ အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔က က၊ ခ နဲ႔ ဂ ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ၾကရေအာင္” စသည္ျဖင့္ ျပန္ရွင္းျပႏိုင္ေစရပါမယ္။

ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ဒီလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မလုပ္ခ်င္ဘဲနဲ႔ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ရင္နာစရာ အေလွ်ာ့ေပးမႈေတြကို ႏွစ္ဖက္စလံုးက လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ ေကာင္းတာက ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈ အသစ္တခုကို ၿပီးခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္မွာ ANC က စတင္လုပ္လာတာပါ။ သူတို႔က ၁၉၉၃ ခုႏွစ္နဲ႔ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ေတြမွာ ရရွိထားခဲ့တဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ေတြကို ျပန္လို႔ စိစစ္သံုးသပ္ ခ်င္တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ဒီကိစၥက စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ဖြယ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ တည္ၾကည္စြာ ခ်ဳပ္ဆိုထားတဲ့ သေဘာတူ ညီခ်က္ေတြရဲ႕ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ေတြကို ျပန္တူးဆြ တိုက္ခိုက္ခ်င္၊ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ ေနၾကတာပါ။ ဒီသေဘာတူညီခ်က္ေတြေၾကာင့္ပဲ ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံသစ္ တည္ေထာင္ ႏိုင္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ေမးခြန္းထုတ္ တိုက္ခိုက္ေနတာက သီးျခားကိစၥပဲ ျဖစ္ၿပီး သီးျခား ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ရွိေနပါတယ္။။

က်ေနာ္ ေထာက္ျပလိုတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ေတြ႔ဆံုညိွႏိႈင္းမႈေတြမွာ အေပးအယူ ရွိၾကရပါမယ္။ လူတိုင္းက နာက်င္မႈေတြလည္း ခံစားၾကရပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတိုင္းဟာလည္း အခု ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးမႈ ေတြကတဆင့္ ေက်နပ္အားရမႈ တစံုတရာလည္း ခံစားရရွိၾကရပါလိမ့္မယ္။

စတုတၳအခ်က္ကေတာ့ ညီညြတ္မႈနဲ႔ မတူကြဲျပားမႈ ႏွစ္ခုၾကားထဲမွာ မွ်တတဲ့ အေျခအေနတခုကို ရေအာင္ ယူႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ ဒီေန႔ ပဋိပကၡအမ်ားစုကို စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါ။ အမ်ားစုက ႏိုင္ငံေတြ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ျဖစ္ေနၾကတာ မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံတခုထဲမွာ ေနထိုင္ေနၾကတဲ့ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ျဖစ္ပြားေနတာပါ။ အခုကာလမွာ ႏိုင္ငံတခုနဲ႔ တခုအၾကား၊ အမ်ဳိးသားအစိုးရ တခုနဲ႔တခုအၾကား ျဖစ္တဲ့ စစ္ပြဲေတြက သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။

(၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း) မၾကာေသးခင္က ေလ့လာမႈတခုအရ ကမာၻေပၚမွာ အၾကမ္းဖက္မႈ အျပင္းအထန္ဆံုး ပဋိပကၡ ၂၅ ခု အနက္ ၂ ခုကပဲ ႏိုင္ငံတခုနဲ႔ တခုအၾကား ျဖစ္တာပါ။ ပဋိပကၡ ၂၃ ခုက ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္ တခုအတြင္းမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျပည္သူေတြ အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ျဖစ္ၾကတာပါ။ ဘာသာစကား ယဥ္ေက်းမႈ သမိုင္းေနာက္ခံ အမ်ားစုတူတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ အခ်င္းခ်င္းၾကားထဲမွာ ျဖစ္ပြားၾကတာပါ။

ကြဲျပားျခားနားမႈကို ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ ေျဖရွင္းၾကမလဲ၊ ဘယ္လို စီမံခန္႔ခြဲၾကမလဲ ဆိုတာကေတာ့ ခက္ခဲတဲ့အပိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔က ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့၊ အသြင္ကူးေျပာင္းေနတဲ့ ႏိုင္ငံတခုမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆာင္က်ဥ္းေပးခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ညီညြတ္မႈ (ႏိုင္ငံတခုုလံုးသေဘာ) နဲ႔ ကြဲျပားျခားနားမႈ (ႏိုင္ငံတခု ျဖစ္ေပၚေစရန္ ဖန္တီး တည္ေဆာက္ေပးထားတဲ့ အုပ္စုမ်ား) အၾကား မွ်တတဲ့ အေျခအေနတခုကို ဖန္တီးေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

သူတို႔ကို ကြက္ခ်န္ ပစ္ပယ္ထားတယ္ ဆိုတာမ်ဳိး အေရးႀကီးတဲ့ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစုေတြ စိတ္ထဲ ခံစားေစလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ သူတို႔က ႏိုင္ငံတခုလံုးကို တည္ေဆာက္ဖို႔ အေရးႀကီးတဲ့ မဲဆႏၵနယ္ အစိတ္အပိုင္းေတြလို႔ အသိအမွတ္ ျပဳၾကရပါမယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ အထက္ေဖာ္ျပပါ အခ်က္အားလံုးအျပင္ အၾကမ္းဖက္ ပဋိပကၡေတြက လြန္ေျမာက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြအေနနဲ႔  ျပႆနာေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ေဖာ္ျမဴလာ (ေဆးနည္းကား) လိုပါတယ္။ ေတာင္ အာဖရိကမွာေတာ့ အဲဒီ ျပႆနာေတြကို ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ ရာဇ၀တ္မႈမ်ားလို႔ ေခၚဆိုၾကပါတယ္။ တဦးခ်င္း တေယာက္ခ်င္း ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ဖို႔ က်ဳးလြန္ၾကတာ မဟုတ္ဘဲ ျမင့္ျမတ္တယ္လို႔ ယံုၾကည္တဲ့ကိစၥတခု အေရးေတာ္ပံု တခုအတြက္ ႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ က်ဴးလြန္ၾကတဲ့ ရာဇ၀တ္ျပစ္မႈေတြပါ။

ေအာင္ျမင္တဲ့ ညိွႏိႈင္းေဆြးေႏြးပြဲေတြ မျဖစ္ေအာင္ ပိတ္ဆို႔ ဟန္႔တားေနတဲ့ ႀကီးမားတဲ့ အေၾကာင္းကိစၥတခု ႏိုင္ငံအမ်ားစုမွာ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒီကိစၥက အေျခအေနေတြကို ေျပာင္းလဲလာေစဖို႔ ဒီမိုကေရစီကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ပိုမိုလြတ္လပ္တဲ့ အေျခအေနကို ဖန္တီးဖို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႔ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈေတြ စတင္ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ တားဆီးထားတဲ့ ကိစၥလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကို ေမးခြန္း ၂ ခုနဲ႔ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေဖာ္ျပႏိုင္ပါတယ္။ “အကယ္၍ ငါသာ အာဏာ လက္လြတ္သြားခဲ့ရင္ ငါ ေထာင္က်မွာလား၊ ငါ့ကို လက္စားေခ်ၾကမွာလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဇင္ဘာေဘြမွာရွိတဲ့ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြက ေရာဘတ္ မူဂါဘီကို ၀ိုင္း၀န္းက်ားကန္ ေပးေနၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔အစိုးရလက္ထက္မွာ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ က်ဴးလြန္ေဆာင္ရြက္ထားခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ သူတို႔ကို ျပန္လည္ လက္စားေခ်မလားလို႔ စိုးရိမ္ေနၾကပါတယ္။ အျခားႏိုင္ငံေတြမွာလည္း အလားတူ ျဖစ္ပ်က္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔က ေဖာ္ျမဴလာ (ေဖာ္နည္းကား) တခုကို ရွာေဖြဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေတာင္အာဖရိက အေနနဲ႔ေတာ့ အတိုင္းအဆ ႀကီးမားတဲ့ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေဖာ္ျမဴလာကို ခ်မွတ္ေဆာင္ ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္လိုလားတဲ့ အေျခအေနထက္ေတာင္ ေက်ာ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။

ANC အဖြဲ႔က လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကို ျပစ္မႈရဲ႕ ႀကီးေလးမႈ အတိုင္းအတာ မခြဲျခားဘဲ ေပးရမယ္လို႔ အတင္းအက်ပ္ တိုက္တြန္းပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ နမီးဘီးယားႏိုင္ငံမွာ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ ႏိုဂါ့ဒ္မူ (Norgaard principles) ကို သေဘာက်ပါတယ္။ သူတို႔က လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကို အတည္ျပဳေပးပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသြးေအးေအးနဲ႔ လူသတ္တဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြ၊ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈမ်ဳိးေတြ၊ မုဒိမ္းက်င့္တာေတြ၊ အလားတူျပစ္မႈေတြ အႀကံဳးမ၀င္ပါဘူး။ စစ္ဥပေဒေတြ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြရဲ႕ ေဘာင္ကိုေက်ာ္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိးေတြအတြက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကို ေတာင္းဆုိတာက မမွန္ကန္ မမွ်တႏိုင္ပါဘူး။

သမၼတ မင္ဒဲလားနဲ႔ သူ႔ရဲ႕အဖြဲ႔ကို ရင္နာနာနဲ႔ အေပးအယူျပဳခဲ့ရတဲ့ ကိစၥတခုကို က်ေနာ္ ျပန္ၿပီး အမွတ္ရေနပါေသးတယ္။ ေသြးေအးေအးနဲ႔ လူသတ္ခဲ့တဲ့ လူသတ္သမားတဦး၊ လူအမ်ား ထိုင္ေနၾကတဲ့ ေသာက္စားေနၾကတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ ဘားတခုထဲကို လက္ပစ္ဗံုးပစ္သြင္းခဲ့တဲ့ လူသတ္သမားတဦးကို က်ေနာ္တို႔က လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးခဲ့ရတဲ့ကိစၥပါ။ သူ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ လူ ၆ ဦး ေသဆံုးခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လူျဖဴတဦးအတြက္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကိုလည္း သေဘာတူညီခဲ့ရပါတယ္။ သူက ဘတ္စကားေပၚက လူေတြကို ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပစ္ခဲ့ၿပီး လူ ၁၀ ဦး ေသဆံုးေအာင္ ပစ္ခဲ့သူပါ။ ပစ္ခတ္ရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ကားစီးလာသူေတြက လူမည္းေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

က်ေနာ္ ဒီ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေတြကို မေပးခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ANC ဘက္က အတင္းအက်ပ္ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္ အေပးအယူ လုပ္ခဲ့ရတဲ့ ကိစၥေတြထဲမွာ ရင္အနာဆံုးနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတဲ့ ကိစၥေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ကို ဆက္သြားႏိုင္ဖို႔ ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွပဲ အေပးအယူ ညိွႏႈိင္း သေဘာတူညီမႈေတြ ရရွိႏိုင္မွာပါ။ ဒီလို ျပႆနာေတြကေတာ့ အၾကမ္းဖက္ ပဋိပကၡေတြကေန လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ ေပၚလာတတ္မယ့္ ျပႆနာမ်ဳိးေတြပါ။ ဒီလိုျပႆနာေတြက မူ၀ါဒအေျခခံအေပၚ ရပ္တည္ၿပီး ေျဖရွင္းၾကရမယ့္ ျပႆနာေတြပါ။ အာဏာကို စြန္႔လႊတ္ၾကရမယ့္ သူေတြရဲ႕ အေၾကာက္တရားကို ရလာမယ့္ အေျဖေတြက ေျပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။ ေပးဖို႔ အဆင့္သင့္မျဖစ္ေသးတဲ့ တန္ဖိုးေတြကို ေပးစရာမလုိဘူးလို႔လည္း သူတို႔ကို အာမခံ ေျပာၾကားသင့္ပါတယ္။ ဒီလို သင္ခန္းစာေတြက အီဂ်စ္၊ တူနီးရွား၊ ဒီကေန႔ လစ္ဗ်ား၊ ကြန္ဂို၊ ဆူဒန္၊ ျမန္မာနဲ႔ ဆီးရီးယား၊ အစၥေရးနဲ႔ ပါလက္စတိုင္း ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း အသံုးတည့္မယ္လို႔ က်ေနာ္္ယူဆပါတယ္။

အခုလို ျပႆနာ ျဖစ္ေနရတဲ့ ေနရာေဒသေတြမွာ ဘာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအရေရွ႕ကို မတိုးတက္ႏိုင္တာလဲလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ စိစစ္ သံုးသပ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္၊ အၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ ဖိႏွိပ္မႈ သံသရာစက္၀န္းကို ေခ်ဖ်က္ဖို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဘာေၾကာင့္ လက္ဦးမႈရယူ မလုပ္ကိုင္ၾကတာလဲ ဆိုတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ စိစစ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္၊ ညိွႏိႈင္းအေျဖရွာ အေပးအယူလုပ္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ဘာေၾကာင့္ မရွာေဖြႏိုင္ၾကတာလဲ ဆိုတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ စိစစ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အခုေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြက ကမာၻႀကီးရဲ႕ ျပႆနာျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာေဒသေတြမွာ ျပႆနာေတြ ေျပလည္ေစဖို႔အတြက္ ႏွလံုးသားနဲ႔ နာယူရမယ့္ သင္ခန္းစာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရး သိပၸံပညာရွင္ ဖရန္စစ္ ဖူကူယားမားက “အခုအခ်ိန္ဟာ သမိုင္းရဲ႕ နိဂံုးခရီးဆံုး” လို႔ ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္။ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား၊ သမိုင္းဟာ မဆံုးေသးပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔က သမိုင္းကို ေနာက္တႀကိမ္ ျပန္ေရးေနၾကပါၿပီ။ အစြန္းေရာက္ အစၥလမ္ အၾကမ္းဖက္၀ါဒဟာ ေခတ္သစ္တခုအျဖစ္ ျပန္လို႔ ေပါက္ဖြား ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနပါတယ္။ လူေတြ ေျပာဆိုေနၾကတဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ က်ဆံုးခန္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ပိုလို႔ တိတိက်က် ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္သံုးခဲ့ၾကတဲ့ အရင္းရွင္စနစ္ ပံုစံမ်ဳိးရဲ႕ က်ဆံုးခန္း စတာေတြက ေခတ္သစ္တခုကို ဖန္တီးေနၾကပါတယ္။ သမိုင္းဟာ ၿပီးဆံုးစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး ခင္ဗ်ား။

ANC မွာရွိတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ႀကိဳက္လို႔ ေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ စကားရွိပါတယ္။ “တိုက္ပြဲက ဆက္ရွိေနဦးမယ္။ အၿမဲတမ္း ဆက္ရွိေနပါလိမ့္မယ္”။

(အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု ဝါရွင္တန္ၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ ႏိုင္ငံျခားေရး မူဝါဒဆိုင္ရာ လီဂါတန္ အင္စတီက်ဳ (Legatum Institute) ႏွင့္ Foreign Policy မဂၢဇင္းတို႔ ပူးတြဲက်င္းပေသာ ဒီမိုကေရစီ ဓာတ္ခြဲခန္း (Democracy Lab) ဖြင့္ပြဲအျဖစ္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ မတ္လ ၅ ရက္ေန႔က ေျပာၾကားသည့္ ေတာင္အာဖရိက သမၼတေဟာင္း အက္ဖ္ ဒဗလ်ဴ ဒီကလပ္ (F. W. de Klerk) ၏ မိန္းခြန္းမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

မတရားမွဳ နဲ့မညီမ်မွဳေတြ ရွိေနသမ်ကာလပတ္လံုး ေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာရပ္တန့္မေနပါဘူး။။ နယ္ဆင္မင္ဒဲလား

http://burma.irrawaddy.org/archives/41619/comment-page-1#comment-57751

The Concert of Japanese Koto and Flute

The Concert of Japanese Koto and Flute
On September 7 and 8, in Yangon, the Japan Foundation, Bangkok and the Embassy of Japan co-hosted a concert of Japanese Koto and Flute. The three visiting Japanese musicians, Mr.Hiroshi Matsushima(Flutist), Ms.Noriko Tsuboi(Koto player) and Ms.Keiko Suzuki(Koto Player), all of them currently residing in Bangkok, demonstrated the beauty of Japanese music by playing both tradtional and modern pieces. In two days, around four hundered people enjoyed this rare oppotunity to experience both sensitive and powerful tunes flowing from Koto (Japanese traditional harp)and Flute

.Altogether, the musicians played six pieces, one of which was "Midnight Rain" by an American Koto player, Elizabeth Falconer. This clearly indicates that the beauty of the sound of Koto is something universal, which transcends the boundary of traditional Japanese music. One of the audience, a young Myanmar student sent comments on this piece to the Embassy. She wrote, "As soon as this particular piece started, I heard the sound of rain instead of the sound of Koto. I heard various kinds of rain, sudden rain, heavy rain, thunder and wind. Through this concert, I came to like Japanese music very much."After the concert, the audience had the chance to interact with the three musicians. The Myanmar audience had many questions to ask such as how Koto is played, what kind of music scores they use, how many years they have been praciticing to reach professional level. Some famous Myanmar musicians were also included among the audience.The concert was a success in a sense that the music loving Myanmar people became interested in Japanese music and its unique instruments and that Myanmar and Japanese people were able to understand each other directly through universal language, namely music.

Japanese Flower Arrangement Show

Ikebana Demonstration (Japanese Flower Arrangement Show)
On May 30 and 31, in Yangon, Ikebana Demonstration was co-hosted by the Embassy of Japan and the Japan Foundation.The two visiting professors of *Ikenobo School, Mr.Yasufumi Sasayama and Mr.Masafumi Ishiwata demonstrated the beauty of this traditional Japanese culture by creating both classic and free style works.

In two days, these young and dynamic professors attracted around four hundred audience by not only the works themselves but also by their interesting and inspiring talks.At the workshop, the interested audience had the opportunity to experience Ikebana themselves under the guidance of the professors. Around eighty people, both young and old, men and women did their utmost efforts to create their own Ikebana work.Some of the comments of the participants are as follows."I was very impressed with the way even old leaves and branches are used to create new beauty.""Ikebana is truly different from other western and Myanmar style flower arrangement.

 Especially in western style, the arrangement of more flowers tends to be praised as more goregeous, however, I was struck with the simple beauty of Ikebana which is expressed by arranging a few flowers and leaves.""I wish we could have Ikebana lessons in Yangon."The Ikebana Demonstration was extremely meaningful for the cultural exchange between Japan and Myanmar in a sense that the audience became interested not only in the way flowers are arranged but also in the unique Japanese way of thinking and sense of beauty which is behind this most attractive traditional art of Japan.*Ikenobo is a school of Ikebana, or Japanese flower arrangement. It is the oldest school of Ikebana in Japan, having been founded in the 15th century by a Buddhist monk, Ikenobo Senkai. The school, currently headed by its 45th generation grand master, Ikenobo Senei, is based in the Rokkakudo Temple in Kyoto. Additionally, it has various chapters around the world. Please refer to Ikenobo official website for further information. (http://www.ikenobo.jp/english/index.html)

Manga ( Japanese cartoon)

Demonstration and Workshop on Manga ( Japanese cartoon)
With the cooperation of the Japan Foundation, the introduction and demonstration of Manga (Japanese cartoon) was presented by cartoonist Ms. Machiko Maeyama from Indonesia at a hotel in Yangon on 17 December 2007 . A hands-on training workshop on how to draw Manga was also organized after the demonstration.The event was patronized by more than 300 people comprised of Japanese Language learners and those who love cartoon.
 Ms. Maeyama presented the history and special features of Manga with PowerPoint presentation which was very much appreciated by the audience.About 30 participants including Myanmar cartoonists attended the workshop and Ms. Maeyama demonstrated Japanese Manga drawing techniques in detail. Myanmar cartoonists also demonstrated their skills which contributed to the cultural exchange between the two countries.

These were some of the comments from the participants; “We were surprised to know that Japanese Manga books have been published in many countries with translation into local languages”, “We were not aware that there are so many Manga magazines in Japan”, and “In Myanmar, majority of the cartoonists are male. It is interesting to learn that there are a lot of female Manga cartoonists in Japan ”. The audience seemed greatly interested in development of Manga in Japan .The Embassy of Japan plans to introduce Japanese Pop Culture such as Manga and Animation in addition to traditional Japanese Culture.

"Thway"film- written by Journal Gyaw Ma Ma Lay

The Embassy of Japan with cooperation of the Ministry of Information of the Union of Myanmar, held special shows of the first Japan-Myanmar collaboration film "Thway".

The film is based on a bestseller novel "Thway", written by a well-known writer Journal Gyaw Ma Ma Lay.The film was directed by Mr. Koji Chino, one of the masters of modern Japanese film world, who has devoted his passion to developing friendship between Myanmar and Japan, and it was casted by Japanese and Myanmar actors and actresses including Myo Thanda Tun（Ma Thwe Thwe）, Min Maw Kun（Maung Maung）, Akari Asou（Yumi Yoshida）, and Toshiyuki Nagashima（Toshio Yoshida）.

STORY:

 Yumi, a Japanese university student happenes to know one day that she has a younger brother（Maung Maung）in Myanmar who was born between her father, Toshio Yoshida and a Myanmar mother, Ma Thwe Thwe. Toshio was a former Japanese soldier sent to Myanmar during the World War Ⅱ. Brought by destiny, Yumi decides to visit Myanmar and to meet her younger brother, Maung Maung. Despite many difficulties, she can finally meet Maung Maung. But････
Beautiful but sad affection between Yumi and Maung Maung is described in the film.

*This film is Japanese/Myanmar language version with Myanmar subtitle.